Еңбегі елден ерек кемеңгердей,
Өзінше жүретіні-ай болып дүрдей.
Болған соң екі-үш айлық кішілігі
Кейкіге кеткені бар сәлем бермей.
Кейкіні содан бері ыза буып,
Еренге қараушы еді түсі суып.
«Әп, бәлем, қапыңды бір табармын!» деп
Жүретін, қалды соның сәті туып.
Ойланбай тапаншасын қалды тартып,
Ерекең аттан ауды жүрген шалқып.
Гүрс етіп, бір домалап түсті жерге
Масқара бола бермес бұдан артық.
Қалың ел айналасын алды қоршап,
Жүргендер төңіректеп кетпей алшақ.
Үймелеп ұмар-жұмар тұрған жұрттың,
Сыртынан Кейкі тұрды қарап сол сәт.
Мерген деп кім ойлаған Кейкіні осал,
Екпінін дұшпанының бірден басар.
– Байғұс-ай! Жазығы жоқ жан еді! – деп
Ойбайлап туған-туыс, кемпір мен шал.
Еңіреп бірі жылап, бірі боздап,
Кіжініп Кейкі жаққа келе жаздап.
Қорқады тағы да атып тастай ма деп,
Ішінде айтылмаған біраз сөз қап.
– Білмейтін бұйығы жан елпеңдеулі,
Ешкімге жұғыспайтын, сенсең! – деді.
Сүйеніп таяғына бір қария,
Кейкінің қасына кеп кемсеңдеді:
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ