Сонан соң жатпай өзі асып-сасып,
Жіберер бесатарын басып-басып.
Жиылған қасындағы жолдас-жора,
Қуысқа тығылады қашып-қашып.
Қымызы бәйбішенің Кейкіге ұнап,
Алғандай жанға – рахат, бойға – қуат.
Қалған кез күн еңкейіп екіндіге,
Маужырап ен далада алтын шуақ.
Қисайып киіз үйде Кейкі жатыр,
Айнала ештемеден етпей ғапыл.
Үстінде құрақ көрпе көсіледі,
Секілді жалғандағы жалғыз батыр.
Жазыққа киіз үйден көзін салып,
Қарады батыр бір кез ойға қалып.
Бір атты көлденеңдеп өте берді,
Құрдасы Еренғайып екені анық.
Асқандай өзге жұрттан бір өнері,
Ерекең ат үстінде шіренеді.
«Бұл итті тәубесіне келтірейін,
Тек сонда қадірімді білер еді?!»
Ерекең өзгеше жан жаратылған,
Басқадан мінезі бар дара тұрған
Жалғанда жалғыз өзі жүргендей-ақ,
Шығарып бұл тірлікті санасынан.
Керіліп, келе жатыр кердең қағып,
(Өзгеше болады екен елден нағып?!)
Қисынсыз құрдасының бұл мінезін
Әрдайым жүреді екен мерген бағып.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ