Күн кешкен мал-мүлікке қарамай-ақ,
Иті бар ертіп алған қарамойнақ.
Астында арқыраған арғымағы,
Айтқанын екі етпейтін баладай-ақ.
Құр қалмай айлы түнде, ашық таңнан.
Жасынан киік ату машық болған.
Аң аулап бір ауылға барып жүріп,
Ақжандай ару қызға ғашық болған.
Танысып ару қыздың үйіменен,
Баруы сол ауылға жиілеген.
Кейкіге қыз әкесі әзілдепті:
«Тапқаның біздің қыз ба дүйім елден?»
Кейкінің жас кезі ғой лапылдаған,
Әзілін ақсақалдың мақұлдаған.
«Үш жүзді күні-түні шарласам да,
Табылмас Сіздің қыздай қатын маған!»
Демеңіз: «Мінезін-ай, мұның осы!..»
Кейкінің әзілі де, шыны да осы.
Қарайды шал шаттанып дегендейін:
«Қарғам-ай, қайда жүрсең тірі болшы!
– Балам-ай! – деді шал да қолын жайып:
– Жарасып жар бола гөр ерге лайық.
Жұптарың жазылмасын, қайда болсын,
Туса да не бір заман алма-ғайып.
Жүріңдер қайда болсын есен-аман,
Біледі болашақты бақ пен талан.
Қарайлап маған алаң боп жүрмеңдер,
Күнімде тойға барғам бұдан жаман.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ