Бәрі де алдамшы: мына күз, мына бақ,
Жанды да алады, Жаратқан сынап ап.
Жалғанда жандының өмірі өлшеулі,
Уақыт қадасын қағады сыналап.
Пендеде дәрмен жоқ, қайтеміз кінәлап,
Қимасты көмеміз, сықсиып жылап ап.
Жалғанның жарығы бітерін білсе де,
Адамдар жылтырға әуес қой, құмар-ақ!
Көк бөрі тірлік-ай, жалаған жарасын,
Көк аспан жоқтайды, жоғалтып баласын.
Жер-Ана, сен неге өгейсіп барасың?
Өтпелі өмір бұл, бәрінен қалатын.
Құстарды аяймын, қанат бар ұшпайтын,
Сұлуды аяймын, ер келіп құшпайтын.
Күз көңіл ерісе, мөп-мөлдір шық қалсын,
Арғымақ аунаса, артында түк қалсын.
Дүние-ай, қайтейін, сырың көп жасырған,
Мұң жамап өсіп ем, балдырған жасымнан.
Қалған бір мұрамын, бабалық ғасырдан,
Қасымнан қорықпаймын, қорқамын
досымнан.
Бәрі де алдамшы, мына өмір, уақыт,
Жыл керуен көшеді, айларын шұбатып.
Ай-асау мөңкиді, күндерді құлатып,
Мен келем, арманды уатып, жұбатып…
Ербол Бейілхан