Махамбет:
– Болғанмен пенде,
Ақылы жоқ емге.
Соңымнан сонша қалмастай,
Қай әкесінің
Құны бар менде!
Баймағамбет:
– Сабыр, сабыр!
Сабаңа түс, батырым.
Аптықпай сөйле,
Ақырын…
Қайтып ашар есігің,
Ханға жаса кешірім,
Хан қаһарынан қайтса,
Батыр райынан қайтса,
Онда –
Оның несі мін?!
Кешірім!
Сауға батыр, сауға.
Басыңды сұқпа дауға!
Махамбет:
– Не деп тантып тұрсың,
Кешірім сұрайтын мен бе?!
Алжасқан екенсің
Сен де!
Мойнына алып кінәсін.
Ханың менен емес,
Елден кешірім сұрасын!
Баймағамбет:
– Айтар болсам, расын.
Мұның енді
Біле алмадым сірәсын…
Махамбет:
– Онда
Күтпесін менен рахым!
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ