Әнеки, бара жатыр дөңгеленіп,
Сәт бар ма тәтті күйге тең келерлік.
Қара жер шыр айналар,
Адам түгіл,
Дүние беріп қойса пендеге ерік.
Қосылған қала менен қиырдайын,
Тағдырдың тап келтірген сыйын дайын.
Түсініп бірін-бірі,
Патша-Ханым
Билейді үйіріліп құйындайын.
Патшаға барын салып Фатима да,
Жол тауып алыстауға, жақындауға.
Соншама иілмей де,
Сүйінбей де,
Байлығын байқатады ақылға да.
Елпілдеп,
Ентелемей – құрақ ұшпай,
Сұқтанып,
Сұғын салып – сыр алыспай.
Сезеді жүрегімен,
Желкесінде –
Жәңгір хан тұрғандығын қыран құстай.
Билейді шабыттанып, шалқып – талмай.
Аспанда құс ұшады қалқып қандай?!
Даланың аруының
Жусан иісі –
Патшаның жан-жүрегін балқытқандай.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ