Қазақтың бір елі бар – Төре деген.
Уықтай – бастау алған керегеден.
Жиылып көтереді шаңырақты,
Құралып –
Желбау,
Үзік,
Дөдегеден.
Тұрған соң
Шаңыраққа тіреу болып,
Бетіне тиіспейді біреу келіп.
Төрінде төбедей боп
Төре отырар –
Құрысып қан тамыры білеуленіп.
Құрбан боп төлеңгіттер жолдарында,
Жапырлап жүреді ылғи жан-жағында.
Көтеріп шаңырақты тұрғаннан соң,
Түндікті ашып-жабу қолдарында.
Іргесі – Ақорданың қара халық,
Батырлар шыға қалса дараланып.
Жалғыз-ақ бас тартары солар ғана,
Қалың ел қала ма деп жараланып.
Солармен бірге болып ой-талабы,
Халқына беріп,
Оны қайта алады.
Қозғалса қара халық,
Қалың толқын –
Іргесі Ақорданың шайқалады.
Толысып болмаған соң байлығы әлі,
Төрелер содан ғана қаймығады.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ