Кетті сабаз дәлелдеп,
Дұшпан барын,
Дос барын.
Беріп едің жұртыңа,
Төрт түлігін түгендеп,
Сыртқа шашау шығармай,
Танасы мен баспағын.
Қарыны ашпай жас бала,
Өзегі талмай күн көрді
Қара қостың ішінде,
Қара қазан түбінен
Қолын созып,
Қармап жеп,
Қармасы менен қаспағын.
Арыстаным өлген соң
Шайқалды
Қара шаңырақ.
Халқың қалды аңырап,
Жұртың қалды жамырап.
Бағусыз да, қағусыз
Маң далада –
Маңырап.
Қарайлаған заман-ай,
Қабағына басқаның.
Еділ-Жайық толқыны,
Еңіреп,
Жылап,
Боздайды,
Жапырағымен жайқайды,
Жағасында жас талын.
Еңку де еңку жер шалмай,
Егеулі найза қолға алмай,
Батыр болып бас салмай,
Ақын болып толғанбай,
Ендігі күні не болар
Мен сияқты қасқаның.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ