Жегідей жеген
Жер-көкті.
Жедінің желі ұрып тұр,
Алай да түлей
Айнала –
Құралай салқын – суық тұр.
Нәмұрт көңіл қалжырап,
Заманға –
Зауал жуық тұр.
Кешегі өткен жампозым,
Иманы хасым –
Исатай –
Қазасы қайғы қоздырып,
Жүректі шемен буып тұр.
Қораланып Ай дағы
Шалқасынан туып тұр.
Көкірек қарып,
Кек болып,
Кептеліп қалған алқымда,
Кет-Бұғының зарындай
Кеудеде бір үн ұлып тұр.
Әдебінен айрылып,
Әдетінен жаңылып,
Дінін ойлап жабығып,
Ділін ойлап қамығып.
Даң-дұң болып
Дүние –
Діңкесі әбден құрып тұр
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ