Таң мезгілі бұл әлі,
Көкжиектен нұр тайған.
Өзіміздің Исатай,
Өкіре кеп құлады,
Өте беріп бір сайдан.
Одан әрі сөз қылман,
Бұл сұмдықты қарашы!
Қалың айқас сәтінде,
Қанға бөгіп,
Көз жұмған –
Келіні мен баласы.
Күн күркіреп,
Жер налып,
Көктен жасын түсті ме?
Бар төңірек зар қағып,
Күйін шертті
Күштіге.
Қанша батыр болса да,
Құлап түсті Исатай
Қос боздақтың үстіне.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ