– Дүние мынау аһ ұрған,
Бар шатақты шақырған,
Есіл заман,
Естінің
Етегіне жармасып,
Алып жатыр тақымнан.
Дуа кетті данадан,
Бәтуа кетті пақырдан.
Өтті зауал өкпеден,
Соқты дауыл қапылдан.
Қарауылқожа қырт болып,
Айрылғандай ақылдан.
Осының бәрі,
Білгенге –
Батырдан да кінә жоқ,
Ақыннан да кінә жоқ.
Барлық бәле – қатыннан,
Барлық жала – қатыннан!
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ