Даланың сүйіп-құшып есті аруын,
қаланың суын ішіп өсті-ау ұлың.
Асығып аттанбады жау шебіне,
асынып ата-баба бес қаруын.
Жері үшін байламай-ақ оққа басын,
желдіртіп жарты ғасыр өтті арасын.
Сезеді, – ерте өле ме, кеш өле ме, –
еңіреп, елі де көп жоқтамасын.
Дауылдай даусы қанша үдемесін,
сезеді ешкімге де Күн емесін.
Сезеді ызғардың да барын әлі,
оны ойлап қыздардың да жүдемесін.
Келер деп кезегімен күтті бәрін,
Өмірдің уын ішіп, жұтты балын.
Айнала аңсап іздер сөзін емге
сезеді өзінен де мықты барын.
Өлеңде болғанымен өз өрісі,
жібермей қойды ма өрге тежегіші, –
қаншама аш күзендей бүктелмесін,
қолынан түк келмесін сезеді іші.
Бола ма сайдан соққан самалға мәз, –
қолына қалам ұстап, алар қағаз,
кей-кейде көңіліне нала тұна,
айтады ара-тұра Саған да наз.
Тіріде қолдамасын, қыры алдасын,
сезеді торламасын мұнар басын.
Өзің біл от берсең де, жек көрсең де,
сезеді – сенсіз өмір сүре алмасын!
Сәкен Иманасов