Аршын төс,
алма мойын,
гүлді ерінді, –
көзіме сендей болып кім көрінді!
Жолыңа құрбан етіп келем қанша,
жалғанда жанға қимас түндерімді.
Сен болып күндізгі үміт,
түнгі арманым,
қаншама мұңданбадым,
«жынданбадым»,
ұмытып арамызда қанша дауыл,
қанша тау,
қаншама бір жылдар барын!
Құлпырып көз алдымда елесің де,
осылай тұлғалана бересің бе, –
ағындай жұмыртқаның тұнық таңым,
бір сәтке ұмытқаным жоқ есімде!
Қазақтың қара қызы көңілі мұң,
өзгеден ерекше еді не қылығың? –
Тағдырмен таластырып қойған мені
Тек сенің тіршілікке жерік үнің!
Жырақтап сері күн де, ерінің де,
көрген жоқ іздеп тауып мені мүлде,
айнымас сертімбісің,
дертімбісің,
жүрсің тек, еркін құсым, көңілімде!.
Сәкен Иманасов