Жұлдыз біткен жымыңдасқан тыныш түн,
тыныш түнді бүлдірмеуге тырыстым, –
Сәресіде сарқыларын сезгем ем,
қолыма кеп қона қалған ырыстың…
Тиді еркіме дүниенің бір түні,
төңіректе естілмейді жұрт үні,
қолтығымнан болар-болмас қытықтап,
қыбырлайды қалқатайдың кірпігі.
Өзім білмей,
өңім бе,
әлде түсім бе,
көзімді ілмей,
жағам жайлау пішінде,
құдай болып кеткен екем деп едім,
осынау бір қас қағым сәт ішінде.
Екі жүрек дүрсілінен өзге дем
естілмейді. Қалды бұғып сөз деген.
Енді қайтып келмесін де бұл түннің,
енді Құдай бермесін де сезген ем.
Көкіректе тұрғанымен қоздап ән,
баяғы бір әдетімнен озбағам.
«Өмір неткен сараң еді, – дедім тек, –
Осы сәтті екі түнге созбаған!»
Сәкен Иманасов