Аян ғой жайқалмасы күзде гүлің,
амалсыз ажыраймыз біз де бүгін.
Көрелік,
қызығарлық не бар екен,
ішінде өткен күндер тізбегінің.
Ақынның жаны қанша еңіресін,
желіккен, жастығым, сен не білесің!
Бар шығар шаттығың да,
тәтті –мұң да, –
ақтарып көрелік бір шежіресін.
Жанымды қарымаған қырау, қары,
білмеген кездерім де жылауды әлі,
Қыз демін сезгенім де тұңғыш рет
тізіліп жылнамадай тұр-ау бәрі!..
Кинодай ұмытылған бұрынғы бір,
еске алам түндей қара бұрымды құр,
қалмапты ойымда өзі,
мойыл көзі
етумен өте шыққан түнімді ығыр…
Түсіме бірде кірмей, бірде кіріп,
сыртымнан сол қыз әлі жүр ме күліп?
Болмаса ойнақтаған он алтысын
еске алып, отыр ма екен күнде егіліп?
Ғашық боп көрдім асыл аруға да,
(Қалғаны көкіректе налу ғана!)
Қаласа – барар едім
өз басымды
жолына құрбандыққа шалуға да!
Жұлдыздай жарқ ете қап,
бір көрініп, болмады бұдан кейін…
кімдер ұмыт.
Бұралтып бұраң белді құштық қанша,
біреуін сүймесек те шын беріліп.
Арулар ақ ниетін өзі ұқтырып,
Қаншасын келдім, дүние-ай, кезіктіріп.
Қаншама от құшақта өртендім мен,
арманым ол емесін сезіп тұрып…
Көргенде-ақ көңіліміз алып-ұшып,
жолықтық
жанарымыз шағылысып.
Қаншама қиыса алмай қоштастым мен
Қайта бір кездеспестен…
сағынысып,
Іздедім перизатты –
өртке енетін.
Серіше
семсер сүйіп,
серт беретін,
Ұмытып арманды да, жалғанды да,
Міне – бас,
Міне – жүрек! –
деп те өлетін.
Сұлудың дірілдетіп сән-үкісін,
құштым да,
құшақтадым,
(тағы түсін!)
біріне көңіл үшін болдым ғашық,
біріне ғашық болдым…
шабыт үшін!
Шашымның ағына да қарамастан,
қызықтым гүлге – бүрін жаңада ашқан.
Таппадым шын періште перизатты,
шарқ ұрып,
шарлап іздеп бар алаштан,
Алыс қап отты кезім,
бетті кезім,
ағызып, алау жастық, өттің өзің,
Жоғына
жырға татыр періштенің,
ақыры кеп жетті көзім!..
Қарасы өшпей көктем іздерінің,
шынымен жеткені ме күз демінің?
Жастығым,
жүйткіп өткен,
ұйытқып өткен,
амалсыз қоштасамыз біз де бүгін!..
Тауға да, тасқа салып сынайтын ең,
көбірек қыз алдында мұң айтып ем,
Көзімнен жас та шықпай тұрғанын-ай,
кейде бір жоққа бола жылайтын ем..
Сәкен Иманасов