Естігім келмей елдің көкігенін,
кітабын Фаризаның оқып едім…
(Сілтейді қалай-қалай, қайран ақын, –
білмей де келгеніме өкінемін!)
Суырып, суыртпақтай, сезімді еппен,
жүрегін қалай ғана безілдеткен!
Күлкісіз күні қандай таныс еді,
ұйқысыз түні қандай –
төзім кеткен!
Құдай-ау, қалай білген сол ақының,
қыздардың –
мен сияқты –
мола-түнін,
жастыққа жас төккенін үн шығармай,
кейде бір тұншығардай болатынын!
Түскендей менің күйім өз басына,
Төгеді неге мұнша сөзді ашына. –
Амалсыз асылынан кеткен бе еді,
құрғамай көптен бері көз жасы да?
Көңілін қылқобыздай безілдеткен,
апыр-ау, сарқылмайтын сезім неткен!
Серт етіп,
енді ешкімді сүймеске мен,
дәл мұндай күй кешкен ем өзім көптен.
Ешкімге қарайламай,
алаңдамай,
сөйлеткен әйел жанын қалай-қалай!
Кейиді-ау кейде өзіне күлгендерді,
маңына жүргендерді маңайламай…
Біржола бағындырған,
табындырған,
аңсай ма азаматты сағындырған?
Қарамай дүниеге кетсе дей ме,
жолына етсе дей ме жанын құрбан!
Арысын азаматтың көктен сұрар,
өзі де өзгелерден өктем шығар!
Көзге ілмей күйкілерді,
шикілерді
биіктеп бірте-бірте кеткен шынар!
Көңілім әрең жүрген менің өлмей,
болды-ау бір елігердей,
желігердей.
Фариза
ер жігіттің эталоны –
келе ме шынымен-ақ сені көрмей!
Ақын-ау шешімі дәл,
сесі қатты,
кеудемде керуен ойлар көшіп ақты,
Танысаң –
тағы да бір өтінейін –
өзіне оқып берші осы хатты!
Сәкен Иманасов