Кетті алыстап дүрмек бізден,
мұқалды ма көк алмас? –
Басымыздан бірге өткізген
бал түндер де оралмас…
Жүрек, шіркін, сыздап әлі
жүдеп қойып жүрсең де,
бұрынғыдай
қыз қабағы
батырмайды мұң-шерге.
Қилы күндер өтті бастан,
кекке ұласқан не сұмдық.
Кеше ғана
бетті басқан
қылықты да кешірдік.
Кімге керек білгеніміз,
бұлшық етте күш бар ма?
Қалғып-мүлгіп жүргеніміз,
қиып түсер тұстарда.
Кіретін шақ қайда қалған,
қан майданнан
шошымай –
Енді бармақ шайнағаннан
не шығады, досым-ай!
Егілгеннен не шығады,
ескермедік сәл бұрын.
Адам деген кеш ұғады,
кеш ұғады… барлығын.
Сәкен Иманасов