Көмейіме толып келіп, кептеліп,
қайран ғана қаншама жыр жетті өліп,
түйдегімен топырлаған ойды да,
күйкі тірлік күйбеңімен шектедік.
Білмедім ғой, білмедім ғой, білмедім.
Қанатымды қақтырмаған кім менің, –
қыз қасында өтті-кетті, не керек,
құз басында қалқып ұшар түндерім.
Келмес жерде келеді деп ой құрғыр,
құрақ ұша жүгірмей-ақ қойдым бұл,
кейде есіңді жия алмайсың аңырып,
қызығын да қия алмайсың… тойдың бір.
Тұтқиылда тосын келген ойды да
қарыз етіп кете бердім мойныма.
мұнша неге кергідің деп, сөкпе, дос,
тіршілік те мұнша бере қойды ма?
Өлең-жырды етті дейсің кім ермек,
кезінде де аттың басын жібермек,
тартынасың баспадағы бір «мықты»
жазғаныңа қалай қарап жүрер деп.
Өзімізді-өзіміз кеп шектедік,
биікке де, күйікке де жетпедік,
бір қалыпты текіректе баяғы
қаншама жыр көкіректе кетті өліп!
Кімге өшігіп, кімге ғана кекті едік,
ызамыз да ымырамен шектеліп.
Ұялмадық далаңнан да, балаңнан,
келе-келе қаламнан да кетті ерік…
Синоптиктей ауа райын дәл білген,
сезіп тұрмын – болады енді алдым кең.
…Жоғарыға қараймын деп жүргенде,
қанша жырдың обалына қалдым мен!
Сәкен Иманасов