Сыртқары сәл ығысып, алыс тұрып,
Өзімді өзгелермен салыстырып.
Қараймын бөтен көзбен өз ісіме,
Үңіліп суретшідей сөз ішіне.
Өнерім құдіретіне дір етті кім,
Дәл басып таба алдым ба жүрек қылын.
Бояуын қалыңдатып алмадым ба,
Жұрт таныр бар ма мендік таңба мұнда,
Ой көп пе, үміт көп пе, сезім көп пе,
Әлсіреп қалғандығым сезіліп пе,
Тартады тосын шыққан дүбір қайда,
Тыңдаса тұла бойың шымырлай ма,
Айтпағым аңсарыңды қандыра ма,
Өртей ме, еліктіріп жандыра ма,
Өзенде асау ағын гүрілдей ме,
Ғашықтар қыз-қыз қайнап дірілдей ме,
Жан бітіп жоталардың өзіне де,
Ырғалып ыңыранғаны сезіле ме,
Болғандай мың риза сірә маған,
Сәл жұмып ойлы көзін тұра ма адам.
Шабыттың шалқуында нұрға балқып,
Сезімді жібердім бе сырлап артық.
Ілесіп кетпей сезім жетегінде,
Елімнің бір қажетін өтедім бе.
Жанарым жалынына шағылысып.
Соған бір қарап алам сәл ығысып.
Содан соң ойға батып ғұрпыма тән,
Тағы да темекіні бұрқыратам.
Сәкен Иманасов