«Алып» болдық анамыздан туа сап,
Қиқу салып, құрық ұстап көшке ердік,
Асау міндік. (Аға астында жуас ат.)
Басып озып, бәйге алуды хош көрдік.
Жалғыз басты тау мен тасқа ұрғылап,
Артымызға салмақ болдық терең із.
…Сонда да сол бір ұмтылып, бір құлап,
Өзгелермен үзеңгілес келеміз!
Айхай, шіркін, солқылдаған жастық шақ,
Сенің осы қасиетіңді кім ұғар!
Ертең біз де жуас мініп бастықсақ,
Артымызда өрттей жанған іні бар!
Ой жүгіртсек қызықтарға түрлі өткен,
Кеудемізде лапылдайды от қызба;
Құр әйтеуір қалмаймыз деп дүрмектен,
Босқа шауып, босап қалған жоқпыз ба?
Айхай менің көңілім-ай көл-көсір,
Ағыл-тегіл ақтарам деп елге сыр,
Ол да бітті ойбай… біте көрмесін,
Туған өлке, сырым аян, сен кешір.
Тірлігімді келіппін ғой кем ұғып,
Басқа тағы қалдым, айтшы, не бүгіп?
Бір үміттер арасында толқиды үн,
Әмір-үміт, өз еліме мен үміт.
Ақтарыла салу үшін қай тіл бай?
Көп ойларым қалып қойды айтылмай.
Ақын болып нем бар еді, дүние-ай,
Ақындардың жырын оқып жай тұрмай.
Ақын екем, кезім осы көсілер!
Салмақтап бір көрсе егер де осыны ел,
Айтарымды айта алмасам кешірмес,
Басқасының бәрін, бәрін кешірер.
Сәкен Иманасов