Қарапайым
Қарлығашпын…
Қасиетім негізгі,
Қайырымды,
Адамзатқа,
Үйір болдым ең ізгі,
Дүниенің
Өртін басып,
Сөндіруге талпынып,
Әкелемін,
Бір тамшыдан,
Тұзды суын теңіздің!
Бірін-бірі
Аямаған,
Өлтірген де, өртеген,
Ақыл-ойдың
Иесі адам,
Неге ойнайсың отпенен?
Отап, жалмап,
Жоймақпысың…
Шексіз ғалам, ғарышта,
Жер-Анадан басқа сенің
Үйің жоқ қой,
Жоқ кемең!
Болды ма әлде,
Бұлжымайтын,
Бұл бір сұмдық заңдылық,
Қанша ғасыр,
Адамды адам,
Қырып, жою, қан қылып?
Неге сонша,
Құмарсыңдар
Өлтіруге, өртеуге.
Одан басқа
Таппағандай,
Бұл өмірден мәнділік,
Тынбай қағып,
Талса дағы,
Қанатымды, шырылдап,
Су себелеп,
Өрт ғаламға
Тұра берем мәңгілік!
Адамзатты,
Кәрі күшті,
Зәрі қатты сұқтардан.
Қарлығашпын,
Қауырсындай
Ақ пейілім құтқарған,
Мен айрықша
Жақсы көрем,
Қарлығаш
ниет қазақты,
Ынтымақты
Дос пен бауыр,
Тапқан он сан жұрттардан!
Б. Әлімжанов