Өлең бізге өкпелеулі сыңайлы,
Өзек қылған кең дүние, күн, айды.
Жетесіздік желіккенде желбіреп,
Жетімсіреп жертөледе жылайды.
Өлеңге обал, өшіп қалған оқылмай,
Обырлықты айтпағанда былайғы.
Ауық-ауық ақылымды аунатып,
Тумай кеткен құмай өлең тулайды.
Елдігіңді, бәлкім, уақыт құйыны
Өлеңіңді тұншықтырып сынайды.
Өлеңсіз ел–ел бола ма, келер күн
Әлі бізден жырдың құнын сұрайды.
Әулиені көлегейлеп әуейі,
Ескі сөз де, есті сөз де мұңайды.
Әлі менің жазылмаған жырым көп,
Сөзбен сурет салсам деймін шырайлы…
Өлең бірақ, өкпелеулі сыңайлы!
Б. Әлімжанов