Зер салар деп зерделі,
Зерлеп жаздым өлеңді.
Зеренге қалай сыйды екен,
Өлеңге сыймас Зеренді!
Білезігі зеңгірдің,
Үзіліп түскен Зеренді.
Жүзігіндей жұлдыздың,
Тізіліп түскен Зеренді.
Желігіп келген мергенді,
Желімен жөндер Зеренді.
Зерігіп келген зергерді
Зерімен емдер Зеренді!
Ақ шағыл құмы сүзгідей,
Көздері көлдің күзгідей,
Қайраңы тіздеп қайрағын,
Қожырлы тасы күрзідей.
Зеңгіден безген бұзаудай,
Бұжырбоз жартас базына,
Бозалаң таңғы тұманға
Оранған өлке–қазына!
Қара құз кезер керіліп,
Зәңгідей зәрлі найзасын.
Заулап бір өткен заманда,
Зәузаттың ізі қайдасың?!
Шеңбірек атқан шерлі көл,
Зеңбірек тесіп өтпеген.
Айзере қыздың шолпысы-ай,
Сыңғыры тауға беттеген!
Сұқсырдың үні сұңқылдап,
Сызылған әнмен үйлесіп,
Үздігіп ізгі сезіммен,
Кетесің ғажап күй кешіп.
Зеңітіп тұрған санаңды,
Кеңітіп берер бір демде.
Зынданнан шығып зымыран,
Зың ете қалар жыр кеуде.
Қарағай көкке шаншылған,
Құшақтап ару қайыңды.
Зәрезап болған зар көңіл,
Ұмытар сонда уайымды.
Зеренді тұнған зерлі өлең,
Зерделеп оқыр жан бар ма?!
Күн де өлең, көл де, түн де өлең,
Өрлеген тауға орман да!
Сабырмен күліп күз күні,
Тартады көңіл тізгінін.
Зеренді жерін кезіп көр,
Іздесең үзбей ізгіні.
Баянғали Әлімжанов