Еркетай десе, Еркетай еді,
Ерке еді,
Жігіттің жампоз,
Еңсегей бойлы көркемі,
Аяулы менің апамнан туған ардағым,
Ақ адал еңбек – өмірлік мұрат, серті еді.
Өзгеше еді әкімгершілікте өлшемі,
Адамды сыйлап,
Түсірмеуші еді еңсені,
Жүзінен шуақ,
Көзінен мейір төгіліп,
Жылытушы еді
Қабағы салқын кеңсені.
Көңілін тауып
Кісіге таза күлетін,
Кеңпейіл жанды
Көпшілік жақсы көретін,
Әкімге айтқан
Арыз, шағымы жерде қап
Жабырқап шыққан шалдар да оған кіретін.
Уытты шалдың сөзінде талап, сұрау көп,
Анау жоқ бізде,
Жетпейді және мынау деп,
Жөнді де жөнсіз өтініш, тілек қаптаса,
Аяғы кетер
Зар замандаған жылау боп.
«Әкім, қаралар,
Қайратың кетті қай жаққа?
Мәселе көп қой,
Қатырар басты аймақта,
Иек астында
Не боп жатқанын көрмейсің
Мұрындарыңды
Батырып алып қаймаққа!»
Зейінін қойып,
Бейілін беріп тыңдайтын,
Ащылау шындық,
Қаhарлы сөзден қыңбайтын,
«Сөзіңіз дұрыс,
Келмей тұр қолдан, амал не,
Ретің бар, дейтін,
Қалай да бізді сынайтын.
Түсінсең, ата, оңай емес қой жүгіміз,
Аянып жатқан жоқ және біздің түгіміз,
Иықтан басып,
Аяқтан шалмай балдарды,
Қолтықтан демеп,
Тілеулес болып жүріңіз!
Табармыз ретін,
Ақылға салып ойланып,
Кіндігі жердің
Осыған қап па байланып?
Дұшпан ғой ашу,
Асыққан таппас абырой,
Келерсіз тағы,
Сабырмен байқап, айналып.
Қиындық деген
Құйын ғой соғып өтетін,
Күндер де келер,
Бәріне қолың жететін!..»
Басынан бастап
Боқтауға келген батырлар
Бар бол деп, балдар,
Батасын беріп кететін!
Еркетай солай
Естілік елге білдіріп,
Жымиып қойып,
Жүретін жұмыс тындырып,
Сүйкімді қалпы
Өмірден өте шыққанда,
Есіктің халқы
Естелік айттыау жыр қылып!
Абадан батыр қалмақты жеңіп қыз алған,
Сүйіндік ата фашисті қуып, ту алған,
Солардан тарап,
Көкшеде өсіп,
Алатау
Бауырынан мәңгі мекенін тапты бір арман!
Баянғали Әлімжанов