Айқын Нұрқатов рухына
Аты да,
Заты да Айқын
Сөзі танық,
Атына
Оқығанның бәрі қанық,
Әдебиет ғылымының асқарына
Жарқырап
Жұлдыздай боп шықты жанып.
Тау тұлға
Зиялы ойға жарасатын,
Кең маңдай
Танытқандай парасатын,
Байыпты талдау, пікір,
Толғауымен
Дос түгіл
Дұшпаны да санасатын.
Аузына
Алқа топты қарата алған,
Тағылымын
Көркем сөздің тарата алған,
Дөп басқан
Тамыршыдай жан ырғағын
Сыншыл ой
Терең таным
Сара талғам.
Үлгі боп
Үкілі елдің жастарына,
Заманның
Гүл боп өскен тастағына,
Түлегі
Шұқыркөлдің шырқап ұшып
Қыран боп
Қонған ғылым асқарына.
Амал не
Әр адамның тағдыры бар,
Уақыттың
Ерте, кеш пе,
Жарлығы бар,
Аққудай айырылған сыңарынан
Арманда
Қала берген жар мұңы бар,
Айқынның
Ақылойдың айдынында
Айта алмай
Кеткен талай зар, мұңы бар,
Айтулы
Айтары мол еңбегінде
Қазақы қаламгердің барлығы бар,
Ардақтап
Атын іздеп, зерделейтін
Ай, күні,
Айдары бар,
Арнұры бар!
Өрелі өрендермен
Өркендедік,
Есіне алар деп ел
Ертең келіп,
Аяулы Айқын аға
Айбынданып
Сөреден орын алды
Төрт том болып!
Арысын
Ардақтап ел
Тұр тіл қатып,
Ой толғап,
Той тойлатып,
Жыр жырлатып…
Самалы
Сардаланың сағынады
Құрағын
Шұқыркөлдің сыбдырлатып!