Алаштың буған қайғы омырауын
Жете ме жетесіне саңыраудың,
Әуелбек Қоңыратбай деген сөзден
Сеземін қоңыр үнін қоңыраудың.
Нәр жинап бал арадай жер жүзінен
Ғылымның ықылымдық жүрді ізімен,
Көненің табы бар ед келбетінде
Байырғы балбал тастай жел мүжіген.
Байқаусыз буырқанып баяу іштен
Бойлаған тұңғиыққа ой ағыспен,
Тотемін тас дәуірдің таразылап
От елін бірге іздеген Саяуышпен.
Талпынып мұнар буған белбелеске,
Әпсәна, аңызбенен ерді елеске,
Тарихта табысқаны оғыз, қыпшақ
Тоныкөк, Күлтегін мен Білге емес пе,
Ел жырын үндестіріп эллиндермен
Қорқыттың күйін шерткен Гильгамешке!
Ұлт үшін Ұлытаудың ұларындай
Тасқыннан таза қалған бұлағындай,
Дірілдеп қара үңгірде жылтыраған
Үміттің үзілмеген шырағындай,
Жасырған асылдарды ғасырлардың
Куәгер көзі менен құлағындай,
Қуса да жерімеген өз қағынан
Киелі құла дүздің құланындай,
Уағымен түскен дәні өніп шыққан
Ілімнің ірімеген құнарындай
Жолынан ғұламалық айнымаған
Марғасқа Марғұланның сыңарындай,
Әукеңе ел дұғасы қабыл болсын
Тынысбек, бала құрдас, шырағымай!