Нұрпейіс атын
Естігем бала күнімнен,
Жырларын оқып
Жаттаушы ем таза көңілмен,
Суреті оттай басылушы еді көзіме
Жүзінен нұры
Жүректен жыры төгілген,
Даланы кезген
Сақалы желмен желбіреп
Аңыздардағы
Абыз аталардай көрінген.
Мәңгіге кеткен
Батырып мұңға мұнартып,
Мыңдаған жылдан
Аманат жырдан жүк артып,
Балбал тастарды
Шыққандай жарып қоңыр үн,
Қазақтың сөзін
Ғасырға келер ұзартып.
Дүние, ғалам
Жайында кеткен ойға көп,
Жыраудың жыры
Жерге де, көкке, айға дөп,
Жынданып жатқан
Жанжаққа кейде қараймын
Нұрпейіс атадай
Нұрпейіл жандар қайда деп?!