“Махамбеттің басын бәске салған, Абайды қамшының астына алған, Мұсаны жаяу қалдырған, Шәкәрімді шы-ңырауға тастаған… дөйің мен дойырың мына біз бола-мыз!” деп кеуде қаққан қазақты қазірше кездестіре қойған жоқпыз. Кездеспесін, жолықпасын… Алайда… “ақынның сөзінің өлгені – өзінің өлгені” дегенді қайда қоямыз?
И. Сапарбай