Құлыным-ай, мамаңа қиын бұл күн,
Ал біреуге сендейді сүю бір мұң.
Қазан тасып ас үйде, ал сен болсаң
Қағазымды қуыршаққа киіндірдің.
Досы келді әкеңнің бала күнгі,
«Тез қой, – дейді, – столға шарабыңды».
Өсіп тұрған көңілі өз жарым да
Аңдамайды жыр тұнған қабағымды.
Бала баққан жылдарды мақұлдасып,
Көрші әйелдер жаны да жатыр ашып.
Сүрінгенім, сүйгенім, дұрыс, қатем,
Отырғаны бәріне қатынасып.
Дейді: «Бала – ақындық дертіне ем»,
Енді әйелге жоқ дейді еркін әлем.
Ал өздері жүргендей өмір сүріп
Құрып алған ол баста «генпланмен».
Құлыным-ай, мамаңа қиын бұл күн,
Ал біреуге сендейді сүю бір мұң.
Саған қарап мен әйел бақытының
Ана болу екенін кейін білдім.
Ақұштап Бақтыгереева