Көрiнермiн жұмбақ тым…
Қиял–теңiз, тереңiне шым баттым.
Өзiңiздi аңсадым.
“Сiз” деп соққан жүрегiмнiң лүпiлiн
Келiп едi тыңдатқым,
Қымбаттым.
Жоқсыз.
Өзiмдi-өзiм алдадым.
Тек күтумен күндерiмдi жалғадым.
Келсеңiзшi…
Құлақ тосшы… көкiректi жарған үн
Сiзге арналған, ардағым.
Естiмейсiз… жүрегiңiз құлақсыз…
Көрiнбейсiз, бiр қалада жүрсек тағы, жырақсыз.
Сiрә, менi ұмытқан да боларсыз
…Алтыннан да бағалысыз бiрақ сiз.
Аспан бүгiн ағыл-тегiл жылады,
Мөлдiр тамшы қара жерге төгiлiп.
Жанарымның моншақтары құлады,
Көңiлiмнiң қабырғасы сөгiлiп.
Келмес сәттi ойладым да, ерiдiм,
Аңсағанмен оралмайды алайда.
Жаңбыр–тамшы жүздi жуды, серiгiм,
Аспан болсам көрер едiң қалайда.
Көкiрегiмнен күмбiр-күмбiр күй ақты,
Ақша бұлт боп қайда көштiң, тұрақта.
Аспан шексiз, қиялдарым сияқты,
Ол да жалғыз бiрақ та…
Жазмыштың құлымыз,
салғанына көндiгемiз шарасыз.
Күн дөңгелеп, ай жылжыды жаңасыз.
Жалғыздығым жабықтырды iздедiм,
Сiздi қайдан табамын?!
Менi қайдан табасыз?..
…Тоқыраған көңiлiмдi толтырып,
Тым алыстан
Қиялымның терезесiн қағасыз,
Жанарымда үмiт болып жанасыз…
Кiм бiледi,
Бәлкiм сiз арманымда ғанасыз.
Сап-сары көше кезгенiм…
Iздеп ем сенi iлестi тағы кезбе–мұң.
Iлгерi басқан қадамым кейiн кетедi,
Жолықпассың сiрә, сезгенiм.
“Көрмессiң,–дедi,–көн, естi!”
Ахмет Байтұрсынұлы