Тұтап шығып сөзі ойдан,
аһ дегенде пеш демі,
Жалын айдап шығатын
Уа, ақ жалын, кеш мені,
Ұшқын ұшса жалыннан
ойып түсіп бір түрлі,
бетіңе леп ұратын
қағаз күйген сықылды.
Әр жолының астына
Қалың мағына қапты ұйып,
теңеулері сондықтан
көрінеді баттиып.
Үтірлері тұлпардың
ізі сын ды бір ұлы,
нүктелерінің өзі
жұдырықтай жұмулы.
Тентек телі сөздерді
айдап келіп қамарда,
жақшалары ұқсайды
Тәңір соққан қамалға.
Сәл шытынса қабағын
Шыңдарына қар түсіп,
Сәл жымиса Африка,
Антарктида шарпысып
сықырлайды мұз болып,
Әлемнің бір жартысы,
Мұзға қарсы жалын боп
шарпысады жартысы…
О, космос ақыны!
Ашық бояу өртенген,
бір жалт етіп құйрықты
жұлдыз сынды ерте өлген,
Жоқ, өлген жоқ, ізі, әне
Жосып жатыр саспаңдар,
Құдай тартқан секілді
бір сызықты ақ бормен
Қара тақта аспанға.