Тағдырдың көрсем де сан қыспағын көп,
Тәңірге рахмет,
Дұшпаным жоқ!
Кеудемнен кек те, зіл де орын таппас,
Кеуілде кір мен татты ұстағым жоқ.
Мүйізім адалдықтан шықпаса да,
Мұңымды мүттәйімдер ұқпаса да,
Жаулықтың жолын, сірә, таңдамадым,
Жүректің түбінде сан дық қалса да.
Таңылып ағаш ат пен есекке мен,
Сыртымнан сан атса да кесекпенен,
Өмірде азат өттім өштесуден,
Өлермен өлтірсе де өсектеген.
Анадан қаражүрек боп тумадым,
Кірбіңді сақтамадым,
Кек қумадым.
Көңілім әуелден-ақ көлдария,
Көзімнен адам сүйген аттым жалын.
Жалғанда жалықпадым достасудан,
Жақтадым жақсылықты жас басымнан.
Құдайдың бергені де сол шығар-ау,
Қанымды қалдым сақтап қастасудан.
Зәуде де жауым бар деп санамаймын,
Қоймама қараңғыны қамамаймын.
Ауылда суын ішкен тұмадаймын,
Қырында дәурен сүрген даладаймын.
Момақан
Достарыма бұзаудаймын,
Желетін қызметіне ылаудаймын.
Дұшпандық көргенімде
Көңілімнің
Торлаған терезесін қыраудаймын.
Болсам да қыр аспайтын қырттан мезі,
Түспейді тереземнен дұшпан көзі.
Көгімде тымырсықты қалдырмайды
Көлімнен көкала үйрек ұшқан кезі.
Ақының айтқан сөзден тана алмайды,
Сәуеге сұм дұшпандық салар қайғы.
Сәуірдің сәулесімен жуынғанмын,
Сірә да менде дұшпан бола алмайды.
Қорғанбек Аманжолов