Жырларын Мұқағали
Жүрегіммен
Жатқа оқып, жандай сүйген ұл едім мен.
Көзіме елестейтін ақын кейпі
Қол бұлғап тұрғандай боп жыр елінен.
Қарасаз, қара шалғын, қара өлеңін,
Қарасу, қасиетті бар әлемін
Өмірдің өріміне санап едім,
Өлеңнің өрнегіне балап едім.
Құмарттым жан сырының тазасына,
Мұң арттым наласы мен назасына.
Табынып құдіреттей қарай бергем
Күйдіре тамып кеткен көз жасына.
Сұқтанып сұлулары көз қадаған,
Сулысай бөктерінде боз қараған.
Сиқыры мені алыстан арбаушы еді
Сыңғырлап сай-саласы саз даладан.
Күткенде күпті жүрек қарлығашын,
Есіркеп ескергенде тағдырласын,
Көргенмін Мұқағали музасынан
Мейір мен махаббаттың бар мұрасын.
Тәңіртау бұлтын емген арлы ақыным,
Шалкөде құтын емген арда құлын.
Құнығып өлеңіне кірген сайын
Жастайдан бола берген жан жақыным.
Жанымда жыр-киенің зарлығы бар,
Шайырды бір көруге болдым құмар.
Құдайым салды сәтін,
Отырды ақын
Жүзінде, жүрегінде мол мұңы бар.
Тілінен у да, бал да тамызатын,
Ділінен өлең селін ағызатын,
Шыныға шарап толы суық қарап,
Отырды қарсы алдымда нағыз ақын.
Мен үшін осы сәттің ыстығы шын:
Мәрт мұзарт, қыран қабақ, сұсты пішін.
Өткір көз, өршіл жігер өңменіңнен
Ойыңның бірдей баққан іші-тысын.
Жолығып қыдырыма таңғы армандай,
Тілсізбін дуаланып арбалғандай.
Қуанып күлімдейді жүрек іштен
Піріме қолым беріп жалғанғандай.
Төбемнен көздерінің төнеді оты,
Қалмады қапыл жанның зәре-құты.
Жарқылын жанарының жылытпастан
Бір кезде деді пірім: Өлең оқы!
Жыр толы дәптерімді жоғалттым мен,
Жап-жаңа жырлар еді ғажап кілең.
Жақсы өлең оқымасаң, ей, жас ақын,
Бетіңе шашам мына шарапты мен!
Мен қайбір оқуға өлең шаппай кермін,
Шошынып, өзімді-өзім жасқай бердім.
Оралған қапелімде тіл ұшына
Өлтірмес бір өлеңді бастай бердім.
– Жамылып сағыныштың сал шекпенін,
Сарғайып сенің үшін зар шеккемін.
Зарықтыр, о тәңірім, жалықтырма,
Мәңгілік ғашықпын мен, ант еткемін!..
…Оқылып біткенде өлең,
Пірім мені
Құшақтап: «Ғажап екен жырың!» – деді.
Жүзіне нұр ұялап, мейірленіп,
Көзіне күн ұялап күлімдеді.
Бетіме шарап емес, жырын шашты,
Жайқалып үлбіреген гүлін шашты.
Ініге жаны қалмай елбіреген,
Ақтарып төгіп салды ықыласты.
…Көтерді сағым жылдар атақ-атын,
Сағынам әлі де сол шапағатын.
Сағынам сағынышын ұлы жырдың,
Мәңгілік Мұқағали махаббатын.
Қорғанбек Аманжолов