Хан Тәңрінің биік ұшқан өрені,
Қарасаздың қара шалғын өлеңі.
Сел боп тасып ақтарылып шалқиды
Мұқағали музасының кемері.
Өзің жайлы небір өлең жазылар,
Әр жүректің саған айтар назы бар.
Қайран, Мұқа, қара өлеңін қазақтың
Көтеретін қара нар да табылар.
Қайран, Мұқа, ұлылықты ұқтырар,
Сен дегенде сәби халқың тік тұрар.
Арыстан жал поэзияң баяғы
Бұқа мойын бюрократты бұқтырар.
Ақ бурадай аласұрып кей-кейде,
Отаным деп басушы едің гөй-гөйге.
Сүйер ұлын сүйді енді Отан да,
Гөй-гөйлеген жүрек босқа сөйлей ме!
Сен дегенде дүйім қазақ шабылар,
Атақ, құрмет, махаббат та – бәрі бар.
Жалғасы деп пайғамбардай Абайдың
Қалың елің, Мұқа, сені сағынар.
Бәрі де бар…Ащы су да, азап та.
Не жетпейді қайран халқың қазаққа.
Өзің жоқсың…өзің жоқсың тек қана.
Мына бүгін болып жатқан ғажапта.
Жетпейтіні көңіл ғана баяғы,
Неге қысқа өмірдің бұл аяғы.
Бұл қазақтың даналары нарқасқа
Пәни соңын ерте жұтып қояды.
Қайран Мұқа!
Қадіріңе кім жеткен?!
Тірлігіңде көңіліңді кірлеткен –
Мұқағали сондай еді!.. деп қазір
Кейбіреулер көкіп жүр ғой дүрмекпен.
Амал қанша, ажал алса – от тісте.
Достар дағы тым өзгеріп кеткіш пе?
Саған адал алып халқың ардақтап,
Салтанатпен келдің, міне, жетпіске.
Жетпіс деген не тәйірі?.. Байқар ек.
Жетпіс жасар жігітсің деп айтар ек.
Өзіңе тек өкпелейтін бір ғана –
Жетпісіңе тірі келсең, қайтер ед!?
Мұқағали — өлеңдегі орманым,
Сен дегенде жалғыз ғана арманым.
Сен дегенде жүректегі жан зарым.
Жетпісіңде неге тірі болмадың?
Жетпісіңде неге тірі болмадың?!
Қорғанбек Аманжолов