Есенбай
Дүйсенбаевқа
Өмір мынау өкініштен тұрады.
Бір жас ақын ғасыл болған мұрады:
«Сендер мені ұқпайсыңдар, шіркін-ай,
Мен кішкентай Абаймын» деп жылады.
«Мен – кішкентай Абаймын ғой, жарандар,
Менде Абайша жырлайтұғын қалам бар.
Сендер мені ұқпасаңдар – ұқпаңдар,
Ал түбінде ұғатұғын ғалам бар.
Мен – кішкентай, құйттай ғана Абаймын.
Ұқпасаңдар, көңілге мұң жамаймын.
Құйттай Абай жүрегіммен – Абайша
Тантық сөзді тарс ұруға жараймын.
Көкірегім қазірден-ақ көл-теңіз,
Маған көпей сіз жамылған көрпеңіз.
Күл астынан Күн боп шығам мен ертең,
Мейлі, мені бүгін жоқ қып өртеңіз.
Мен емеспін – мәпеленгіш еркеңіз.
Абай – мұхит.
Абай-күйді шертеміз.
Арыстан жал Абай мұхит айдынын
Ағыс қылып аттанамыз ерте біз,
Абай десе толқымайсыз қалай сіз?!
Өлеңіме өмір жоқ қой Абайсыз.
Менің Абай-сезіміме селт етпей,
Мөлдірімді мұң бұлтына орайсыз.
Түсін мені, тілегімді түн етпе,
Абайым бар – құдайым бар жүректе.
Құйттай Абай құйқылжиды ішімде,
Жол беріңдер құйттай Абай-тілекке!»
…Жыла, жыла, Абай-жүрек жас ақын.
Лапылдаған өрт сезімге мас ақын.
Бір алапат жүрегіңде бар сенің
Аруағы Алатаудан асатын.
О, кішкентай, құйттай ғана Абайлар,
Көздеріңде, жүздеріңде арай бар.
Қара өлеңнің құдіретін жасаған
Абай-жырдың асқағына қарай қал.
Сыйынатын Абай-жырдың піріне –
Сендер барда қазақ жыры тірі де!..
Айналайын Абайларым кішкентай,
Айнала бер Абай-бақтың гүліне!.
Қорғанбек Аманжолов