Әупілдек көл басында
Әнмен жанын тербеген.
Ажал-құрық қасында,
Азабы жоқ көрмеген.
Ардагері Арқаның,
Ақсұңқары халқының.
Білді заман тарпаңын,
Қалды ішінде талқының.
«Отыз жеті» келді де,
От құйынын үйірді.
Қазып берді көрді де,
Қабақ біткен түйілді.
«Қазақ үшін кер бәлең
Анау қасқа баста» деп,
Әулие Мағжан әуелден
Болжап айтқан тас түнек.
Іштен жегі кемірді.
Кімге сенді?
Кімге ерді?
Қайран ердің ендігі
Қасіретін кім көрді?
Көрде өкіргір Советті
Құдай көрген Сәкен-ай.
Балшабектік белетті
Құран көрген Сәкен-ай!?
Алла-ау, шерім, алданды,
Запыран кек төкпеді-ау.
Құр тұлыпқа малданды,
Жауын біліп кетпеді-ау!
Алжастырған сенімнен
Өтті ме екен айнымай.
Таң шолпанын көгімнен
Адастырған қай құдай?
Арман емес,
Тажалдан
Шер Сәкеннің өлгені.
Сол өкініш, сол арман –
Сұм дұспанға сенгені.
Ақтық демін аларда
Айта алмады-ау қарғысын.
Кетті-ау ақын арманда
Ұшыра алмай зар құсын.
Ойлады ма Алашты,
Ахметі мен Мағжанын.
Қара жүрек қысасты
Қаралаған ақ жанын.
Өкпелесе өмірде,
Тағдыр заңы солай да.
Қимайтұғын өлімге
Азаматын алайда.
Ахаң абыз елуге
Келгенінде жебеген,
Орынбордың төрінде
Қолтығынан демеген.
Сәкен еді-ау, сезіммен
Елден ерек қуанған.
Енді, міне, көзінен
Бұл-бұл ұшқан бұл арман.
Айрылысқан аққудай,
Ақын жаны мұнданып.
Сынды-ау сағы қапыда-ай,
Сыр сандығы тоналып…
…Халқы бірақ перзентін
Қалдырар ма қапада?!
Сәнін бер деп Сәкеннің,
Айналды ақ батаға.
Қорғанбек Аманжолов