Ардақ тұтпан сені қалай,
Әулиедей Ахмет абыз.
Кеткеннен соң хакім Абай
Тәуеп еткен қыбыламыз.
Кенесары, Абылайдай,
Жұртқа тұлға нағыз арыс.
Өтсін, мейлі, ғасыр талай,
Асыл ерді сағынамыз.
Қазағыңның кірпігінен
Үзілгендей бір тамшы жас.
Талайыңнан үміт еткен
Ұлтқа ұлы болдың ұстаз.
Дүниенің дүр түрінен
Даналығың ықпас, бұқпас.
Кеудесінің күні күлген
Жампозым-ау және сырбаз.
Ұйқы басқан, ұят қашқан
Заманында қазағына,
Ахаң еді-ау шын болысқан,
Арпалысқан назалы да.
Сырын ашқан, үнін қосқан
Ана тілдің ғажабына,
Қауым елін жалт қаратқан
Мысалдатқан ғазалына.
Түсті-ау отқа халқы үшін де,
Алаш ары жоқтағаны.
Айтты екен деп Марксің де
Абыз Ахаң тоқтамады.
Алай-дүлей талқы ішінде
Айыра алды ақ-қараны.
Осы-ау нағыз нар кісің де
Елге арналған бақ-таланы.
Ұлтын сүйген ұлы жүрек,
Алатаудай абыз Ахмет,
Асқақтай бер тірімін деп,
Алаш сені аңыз етпек.
Тұлғаланшы ірімін деп,
Қазақ сені қазық етпек.
Мияттанған мұңы гүлдеп,
Кемеңгердің жазы жетпек.
Келді-ау, келді, келді азат күн,
Көлеңке көп байқағанға.
Көзден жасты сорғалаттым
Тұнығымды шайқағанда.
Артта бәрі қалды азаптың
Деп әлі де айта алам ба?
Батагөйі бар қазақтың,
Рухың сенің жай табар ма?!
Қорғанбек Аманжол