Бұлдырап көз алдымда
бұла жалған,
Сылдырап Хан көлі
үнсіз тына қалған…
Қоңыр жел
күбірлеген құба дөңде,
Құйғытып бара жатыр
құлан-арман.
Жасыл нұр
саулап қоңыр топырақтан,
Боз дала
бұйдасында отыр ақ таң.
Ұлы рух иісі сіңген
ұлы түзде,
Қасиет нілі
тамған топырақтан.
Төсінен жасыл шүйгін
жалдың құлап,
Таранған самал нұрмен
балғын құрақ.
Құба жон құлағында қырат мүлгіп,
Пәк тілде былдырлайды
тарғыл бұлақ.
Тарихын табанына
мәңгі көмген,
Сарыны құйылатын
әнді желмен.
Ех, баталы белдер-ай,
манаты нұр,
Сырласқан таңдай
тұнық Талдыкөлмен.
Рауанның құшағында
балбырап таң,
Мезгілдің жанарынан
солғын атқан.
Ырғалған қарағайлар биіменен,
(Тулайды қара орман Сорбұлақта).
Шіркін-ай, кербез,
көркем, керім далам,
Өмірден қымбат сірә,
белің маған!
Қасиетіңнен айналдым,
қайран Арқа,
Обал жоқ төгілсе
егер жолыңда қан!.
Саян Есжан