ЖОҒАЛҒАН АЛТЫН

Апалап, уанбастан, жылаған күн,

Жүрем деп қаз-қаз тұрып, құлаған күн.

Еркелеп, құр былдырлап, өтірік жылап,

Алдына апам байғұстың сұлаған күн.

«Апа», «мама» деген сөзге тіл келген күн,

Ауызға тозаң-топырақ, күл келген күн.

Сенделіп мас кісідей ырғаң-қиқаң,

Аттап аяқ басуға әл келген күн.

Біреу ұрысса, қамығып, жас келген күн,

Ойға жалғыз емшек пен ас келген күн.

«Болар енді, тойдым»,– деп ас қайтармай,

Бере берсе, ретпен дес берген күн.

Аяқ басып қотанды, жүгірген күн,

Шешенің емшегінен түңілген күн.

Тыпыр-тыпыр ары-бері жарысқан боп,

«Кімді озды» деп, атаға жүгінген күн.

Тай мініп, желі айнала жарысқан күн,

Тең құрбы, балалармен алысқан күн.

Қымс етсе: «Әке, апа, тиеді!» – деп,

Жұдырықты кезек-кезек салысқан күн.

Батпаққа, қоға тартып, аунаған күн,

Көңілді ылғи ойынмен аулаған күн.

Ренжу, қабақ шыту, мұңаю жоқ,

Жаңбыры қайғы-зардың жаумаған күн

Қымбат күн, қолға түспес сен алтын күн

Беретін іздеп тауып жоқты бар қып.

Жарқ еттің, көз ашқанша ғайып болдың,

Ашылмас қара тұман қаптады түн

Мағжан Жұмабаев

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *