Менің бар мұңдарымды,
ешкімге де айтылмас сырларымды
сен ғана көңіліңе сақта, жаным.
Көкіректегі қасірет, қуанышымды,
өкінішім мен үмітті, жұбанышымды
саған ғана үн қатпай ақтарамын.
Егер сен түсінбейтін біреу болсаң,
мен бір шешендердей боп есілер едім,
бәрін талдап, бүкпесіз шешілер едім.
Амал не, ұғып тұрсың ғой.
Ендеше, күнім,
Жанымдыжүдете бересің несіне менің?
Мына тірліктің көп екен бұрқасындары,
шуақ аңсаған жанымның бұлты ашылмады,
өзіңнен ғана жылылық аңсап-ақ келем.
Түсініп тұрып (аяйсың, қимайсың мені),
тусінбеген боп кетесің, қинайсың мені,
ойлайсың көңілі түңіліп қалса деп менен.
Дейсің ғой маған:
өл, өртен, тағдырға бағын?
Ойменен өлшеп, салмақтап алдың ба бәрін?
Сонда да сенен өтінем, балғын қарағым,
онсыз да өмірден көп қалған көңілімді менің
тым болмаса сен ғана қалдырма, жаным…
Фариза Оңғарсынова