Барады ғұмыр ағып,
сан алаудың бірі өшіп, бірі жанып…
Бірақ менің әлемдей көңілімде
сен шырақсың мөңгілік нұры жарық.
Көз алдымда:
құйып жанға өшпейтін бір жалынды,
отырушы ең айта алмас сырларымды
айтқызбай-ақ көзімнен ұғып алып.
Болмысың, тұлғаң, арың
ашты маған дүниенің сырлы аралын,
бұралаң жол, құздарын, жылғаларын.
Сен анасың—мәңгілік құлағымнан
кетпейтін қүндақ әнің.
Көтере алмай кейде өмір сынақтарын,
мүмкін, сені мен ылғи қуантпадым,
мүмкінкейде өзінді тыңдамадым.
өсірдің, қақ суындай
мөлдірлікті жаныма құйып менің,
сен нұсқадың арманның биіктерін.
Мен табынып ой тұнған жанарыңа,
лебізіңді тыңдадым ұйып керім.
Көңіліңнен кей шақта шыға қалсам,
өзімді адам сезініп, биіктедім.
Мейірімің, пәктігің, сөзіңменен,
кейде қаталдығыңның өзіменен
сен маған сүйікті едің!
Асыл бейнең—мәңгіге кетер үлгі,
сен үйреттің сүюді мекенімді.
Тауға ентігіп шыққанда ең алдымен
саған арнап үземін жеке гүлді.
Бұл күндерде
болса дағы өз тұлғам, өз ілебім,
Аяз бише,
сені еске ап сезінемін
әлі өзімнің аласа екенімді!
Фариза Оңғарсынова