Тобылғы қайсар қырда өскен
жауын мен желге сүрленіп,
жерлерде көк пен құм көшкен
даланың нәрін тұрды еміп.
Қараша келсе жаңбырлы,
аспанның қабағы ашылмай,
тобылғы жұтар бар мұңды
жүректің қанды жасындай.
Қарамай жатық еңсеге,
тайғызбас жерден табанын,
ақырзамандар келсе де,
тобылғысы қалар даланың.
өртеніп, күйіп, құм жанған,
шыдамай отты сынаққа.
Су менен желге шыңдалған
тобылғы жанбас бірақ та.
Жауындар сіңген тобылғы ем
серігі – жел мен кең дала,
тұтанбастай-ақ көрінгем,
өртедің мені сен ғана!
Фариза Оңғарсынова