Көзіңді аштырмаған.
Қоршауға алды азулы қасқыр-заман.
Қасқыр-заман қатыгез, алдында ешкім
қанын сорып алса да бас бұрмаған.
Қара едің сен
(ақшылдығым шамалы өзімнің де),
қараларда мықты ғой төзім мүлде.
Төзім бітті,
үзілген өмір сынды,
ызалы кек тасыды көз ілдірмей.
Құйын болғың келді сен
түнек түннің серпетін тұмандарын,
ақтарылмай түбінде тұрар ма ағын!
Ақ сәуле боп жасқанбай, жария еттің
қаралардың ақ тілек, мұң-арманын.
Әлжуаздар
(қадаса да өктемсіп қанды өкшені,
сендегі үміт сөнбеді, ар да өшпеді).
өнеріңе, ойыңа бас шайқасып
тұрсадағы қарады аң деп сені.
Қатал тағдыр,
жұмыр жерге сыйғызбай адам ұлын,
қырқыстырып күніне алады мың:
ақтығына есіртіп біреулерді,
біреулерге сор етіп қаралығын.
Бақытты едім
ойдан жырақ, елтігіш кезімде мен
алалығын өмірдің сезінбеп ем.
Дәл осы сәт ұқтым-ау қасіретіңді
қатар қойып өзімді-өзіңменен.
Қарамаймын сендегі жат тілге мен,
өзіңменен біргемін,
жатпын демен.
Халық деген құдірет күш барында
сенем саған туатын ақ күнге мен!
Фариза Оңғарсынова