Әбділда Тәжібаевқа арналған өлеңдер
«І
Әй, осы бір мінез-ай тұрған оңбай,
кең далада ұйтқыған құм борандай!
Мінездіні қалыптар бұл жалғанда
құйын болмыс қалайша жүр жоғалмай?
Басы — құздай
жататын мұнар басып,
мұнар басқан құздарға қыран ғашық!
Жарқ-жүрқ еткен найзадай көздерінде
тұр сәт сайын бұрқак пен нұр алмасып.
Ол көздерге жаға алмай жұрт қапылып,
ұқпайды олар қаларын шық та тұнып.
Жарқ еткенде айбары жақтырмасын
жіберердей тақырға тік батырып.
Сырды аңсайды,
сыпсыңды бұлақты ұрмай,
өзі жалпақ жердегі бір-ақ шыңдай.
Қуанғанда құлдырап құлын жаны,
қайғырғанда жатады құлап, тұрмай.
Жалғандықтар жосалап жанын осып,
күн кешетін сәт сайын жанып, өшіп,
бір құдірет керек қой
жыр
—
әлемге
жанартаудай жүрегі, жаны—бесік,
өмір — дауыл, тұрмайды тас қажалмай,
жанарың да, жырың да жасқанардай.
Шүкір, жырда бір алып болғанына
тазартатын жаныңды ақша қардай!
Фариза Оңғарсынова