Менменшілдік артты да сана-күштен,
екеуіміз де кетістік “тамам іс” деп.
Махаббаттың жалынын жалғыз жұтып,
сен ренжіп жүрсің ғой маған іштен…
Екеуіміз де ақылға бекінбедік,
таластық та, “сенікі шетін” дедік.
Бүгін біздер мұңдымыз, жүрсек-тағы
дымымыз да кетпеген секілденіп.
Құр өкпені қайтеміз. Жетер, күнім,
деймін іштей: “ Табысқай екі ел бүгін!”
Екеуіміз де ұғындық, бірімізге
бірімізсіз өмір жоқ екендігін.
Елжірейсің—өкпенің бәрі біткен.
Құшағыңды отырмын сағынып мен.
Екеуіміз де үнсізбіз… жақындасақ,
кететіндей өрт болып бал үміттер!..
Фариза Оңғарсынова