Мен
революцияны жасамадым,
Мезгіл деген межеден аса алар кім?!
Бірақ, бірақ жасқанып жалтақтамай
болашақтардың есігін аша аламын.
Соғысты да көргем жоқ, өкінбедім.
(Мүмкін, онда мен жайлы оқыр да едің…)
Бірақ сол бір жылдардың жарақаты
көкірегімді сыздатып отыр менің.
Мен жез едім.
өмір өзі шыңдады алмас қылып,
отыра алмаймын қаперсіз малдас құрып.
Мен осынау беймаза планетада
революцияны келемін жалғастырып.
Қиял қуып жүргем жоқ даңққа еріп
(тарих куә — біз ондай халық па едік!)
Мен жүремін ақжүрек сәбилерге
жұлдыздарды уыстап алып беріп.
Сен көктемгі көк айдын сағым ба едің,
селт еткіздің-ау, даладай сабырлы едім.
Қасіретіңді де қасқайып қарсы аламын,
қайталанбайтын мазасыз шағым менің!
Көне көкірек, ей, менің жыршы далам!
Күдіктенсең, өзімді бір сынап ал!
Менің жастық шағымнан ескерткіш деп
бозаң белестеріңе гүл шығарам!
Қатерді ойлап көңілі тыншымаған,
гүлге оранып сонда бір жүрсін адам.
Айшықты іздер — өмірім. Мен қалайша
болашақтардың алдында күрсіне алам!
Көңіл-күйін көз ілмей сан бұрадым,
талай күлдім, сан рет қалжырадым.
Мен өзімнің мазасыз жастығымды
ұрпақтарға мұра қып қалдырамын.
Фариза Оңғарсынова