Мен жүрмін аласұрып,
секілдімін шөлдегі дара шыбық.
Тілеулес жан, жазғырма, жазалама –
наласын ұқ жүректің, жарасын ұқ.
Көңілі жүдеу адамдар кекшілдеу ғой –
ақыл айта көрмеші данасынып.
Кейбіреу күндеседі,
біреулері балайды гүлге сені.
Бар бақытты бір өзі жиып алып,
басы айналмай қалай бұл жүр деседі.
Түсініксіз оларға (айыптаман)
жүректің де сендегі мұң кешері.
Білмейді құлап талай
жүргенімді өмірде сынаққа бай.
Білмейді олар жылаған сәттерімді
келсе еді деп арманым жырақтамай.
…Мен тілеймін, аяулым, қатал тағдыр
сені менше ешқашан жылатпағай.
Фариза Оңғарсынова