Гүлшат, Рузияға
«Ағалар біздің бекерге
жүрмеген екен өздеріңді көңіл күні ғып,
олар, әйтпесе, көз салмайтын-ды көрінгендерге бұрылып.
Енді ойлап тұрмын бұлаң шақтарда неге жүргенін
олардың
тентек көңілмен тылсым түндерге ұрынып.
Асқақтық пенен нәзіктік – бәрін бұлғын кеудеге
сыйғызған
сендер екен ғой жұрт тамсанатын ұлылық!
Қыңырлау біздің қара кемпірді көңілшек қылып
жіберді-ау
осынау тұнжыр жанарлардағы жылылық.
Армандай сырды ақтаруға келсең, айтқызбай,
алады бұлар көз қарасыңнан ұғынып.
Бұл не деген бал қылық –
бір көре қалса, бей-жай жанның да жанарына жарқын
өң берген,
арылтып бір сәт бейшаралық пен мең-зеңнен,
әйелдер деген құдіретті күштің бар екенін сонда бір
сезіп,
сабыр ете алмай, сенделген.
Кімсіңдер сендер? Қызғалдақ па еңдер, адамдар
бірінен бірі қызғанып терер белдерден?!
Әлде түн сайын ақындардың көзін ілгізбей,
бұрқанып жатқан бұла жыр деген сендер ме ең?!
Жігіт біткенде өртеніп күйіп кетті дем,
сал сезімдерге атой салғанда отты ірең.
Асқақ жандарды шырқау шыңдарға самғатқан
сендер ме деймін қол жетпес сонау көкті мен!
Сендерді көрсем,
даланың дарқан жігіттері құшқан арулар
осындай ылғи деп білем!
Фариза Оңғарсынова