Көңілің ауасындай тымық қырдың,
бәрін де ұғып тұрдым.
Жанарымнан от-ұшқын шашылғанмен,
жанымда тұнып тұр мұң—
сен мені ұмыт, құрбым.
Елтіме бар жаныңмен құлап маған,
сеземін—ұнап барам.
Тәкаббарлау өр болып көрінгенмен,
мен сәтте жылап қалам —
көңілім жыраққа алаң.
Албырт сезім көзіңнен ұшырды ұміт,
айта алмай мысың құрып…
жайраң қағып, жарқылдап күлгеніммен,
қайғы тұр ішімді үгіп —
айтқызбай түсін, жігіт.
Фариза Оңғарсынова