Жаңбырлы аспан түнеріп өңі мүлде,
күн көрмеген секілді өмірінде.
Жапырағы сезімдей ұшқан қайың
қабырғасы әзір тұр сөгілуге.
Дала бозаң, қалғандай ұйып қаны,
өзен, көл де, орман да — тұйық, бәрі.
Шықпайтындай енді күн
жер мен аспан
тұнжырайды салбырап иықтары.
Сарқылғандай бейуақыт ақында да ән,
келмейтіндей іңкәрлық жат ұрлаған.
Мұңымыз бен күйіміз егіз үндей —
осы кезгі табиғат жақын маған.
Енді осылай тұнжырап тұра ма алап,
ашылмай ма
көңіл мен мына қабақ?
Мүмкін емес мәңгілік бұлт қалуы,
күн-мейірім аймалап шығар әлі-ақ!
Фариза Оңғарсынова